چکیده

باران از جمله مهمترین نعمات الهی است که حیات و بقای آدمی بدان وابسته است؛چراکه بی‌وجود 536/31 کیلومتر مکعب باران سالانه، کره زمین به صحرایی لم یزرع بدل می‌شود، اما امروزه در برخی از نقاط جهان، باران به پدیده‌ای خطرناک تبدیل شده است؛برای مثال بر فراز نیروگاهها، کارخانه‌ها و وسایل نقلیه موتوری، اب موجود در هوا با آلودگیهای ناشی از سوختگی فسیلی‌(xon,xoS)ترکیب و باعث تولید اسیدهای نیتریک و سولفوریک می‌شود.مواد یاد شده بر اثر بارندگی، ماهیها و دیگر آبزیان را نابود می‌کنند، بناهای گوناگون از جمله تعضی از مشهورترن ساختمانهای جهان را با مکش شعریه مورد سایش شیمسایی قرار داده، از درون می‌پوساند؛به جنگلها و مزارع آسیب می‌رسانند و حتی سلامت انسانها را مورد تهدید قرار می‌دهند.معضل بارانهای اسیدی و اثرهای ناشی از آن برای نخستین بار در سال 1972 به هنگام برگزاری کنفرانس«محیط انسانی»سازمان ملل متحد در شهر استکهلم، توسط دولت سوئد مطرح گشت.امروزه این مسأله یکی از مهمترین مشکلاتی است که همراه با رشد و گسترش تکنولوژیکی و شهرنشینی، فراروی جوامع صنعتی قرار می‌گیرد.در جوامع نیمه صنعتی از جمله ایران به دلیل کمی صنایع و نیروگاهها و پراکندگی آنها در نقاط دور از هم، هرچند نمی‌توان موضوع بارانهای اسیدی را از جمله زمینه‌های بحران‌ساز به حساب آورد، به دلیل روند رو به گسترش جامعه و نیاز صنایع مادر از قبیل فولاد و نفت به انرژی الکتریکی و نهایتا رشد روزافزون نیروگاههای حرارتی به طور حتم در آینده‌ای نه‌چندان دور، حداقل در مناطق تمرکز چنین نیروگاههایی، احتمال بروز مشکلات مختلف ناشی از اسیدی شدن اتمسفر و بارش بارانهای اسیدی بیشتر خواهد بود.در صورت بروز چنین پدیده‌ای باید سریعا اثرهای منفی پدید آمده را بر روی آب، خاک و گیاه، کنترل کرد و زیانهای آن را کاهش داد.بدین منظور، نخست باید چگونگی پیدایش این پدیده را مطالعه و بررسی کرد تا اتخاذ روشهایی که به کاهش یا حذف شرایط و زمینه‌های لازم برای تولید بارانهای اسیدی می‌انجامد میسر باشد.