چکیده

مقیاس‌های شاعرانه، یکی از آرایه‌های زیبای ادبی است که تاکنون ناشناخته مانده و کمتر کسی به واجست آن پرداخته است. این آرایة ادبی در دستور زبان فارسی هم چندان مورد بررسی قرار نگرفته است. برخی دستورنگاران متوجه آن شده و از آن با عنوان‌های وابسته‌های عددی، روشنگر، صفت شمارشی مرکّب، ممیز، رابط‌های کلّی عددی یاد کرده‌اند.
در این مقاله، به بررسی مقیاس‌های شاعرانه از قرن پنجم تا قرن دوازدهم، سبک خراسانی تا سبک هندی پرداخته شده است.
فراوانی این مقولة دستوری و آرایة ادبی، بیشتر در شعر صائب تبریزی و بیدل دهلوی، دو شاعر نمایندة حوزه‌های اصفهان و هند، در شعر قرن یازدهم و دوازدهم می‌باشد

کلیدواژه‌ها

• مقیاس‌های شاعرانه
• روشنگر
• ممیز
• وابسته‌های عددی
• سبک هندی
• صائب تبریزی
• بیدل دهلوی