چکیده
در طول تاریخ تصوّف و عرفان اسلامی، صوفیّه برای مصون ماندن از مخالفت‌ها و تهدیدات اهل شرع و متّهم شدن به کفر و زندقه، همواره کوشیده‌اند تا مبانی عقیدتی و اعمال طریقتی خود را با مستندات قرآنی و حدیثی توجیه کنند. قصّۀ اصحاب کهف به لحاظ مشابهاتی که عرفا بین «اولیاءالله» و «اصحاب کهف» قائل شده‌اند، در کتب عرفانی جایگاه ویژه‌ای دارد. اطلاق لفظ فتیـﺔ (جوانمردان) برای اصحاب کهف، تقویت ایمان و فزونی هدایت آنها توسّط خداوند، نهان شدن ایشان در غار از شرّ دشمنان، خوابیدن و بیدارشدنشان به ارادة حقّ تعالی و... جزو مواردی است که با علائم و خصوصیّات اولیاءالله، از جمله: «فتوّت»، «حفظ»، «استتار»، «تسلیم» و... تطبیق داده شده است.
', './data/perlit/coversheet/cover_fa.jpg'))