نوع مقاله : علمی- پژوهشی

نویسندگان

• رشید اسدی ولیلو ¹
• محمدعلی موسی زاده ²

¹ ادبیات، دانشکده زبان و ادبیات فارسی دانشگاه تبریز

² استادیار دانشگاه تبریز

چکیده

هنگام مواجهه با متن ادبی، آنچه مفروض تلقّی می‌شود و ارج و ارزش اصلی متن را تقویت می‌کند، شاخصه‌های ادبی آن است اما غنایی‌بودن، مبحثی محتوایی است و متن غنایی با توسل به شاخصه‌های زبان ادبی بر کیفیّت تأثیر خود می‌افزاید. با وجود این، متون غناییِ فاقد ویژگی‌های ادبی، کمابیش نادیده گرفته می‌شوند. در میان اقسام کلام غنایی، شکوائیه‌‌ بیشترین مقارنت را با واقعیّت طلب می‌کند و اساساً شکوائیه‌ای که موضوع آن شکایت از امری خیالی باشد، وجاهتی از منظر شکوائیه‌بودن برای مخاطب نخواهد داشت. این داوری در مورد شکوائیه‌های سیاسی از استواری بیشتری برخوردار است. بر این اساس به نظر می‌رسد به منظور گشایش باب تحقیق در حوزۀ زبان غیرادبی متون غنایی و یا آنچه اصطلاحاً زبان ارجاعی خوانده می‌شود، شکوائیه‌پژوهی انتخاب مناسبی باشد. سؤال این است که در شکوائیه به عنوان یک نوع غنایی، زبان ارجاعی چه جایگاهی دارد؟ در این پژوهش، شکوائیه‌ای سیاسی از متن راحه‌الصدور راوندی برگزیده  و کیفیّت نگاهداشت جنبۀ ارجاعی زبان این قطعه بررسی شده است. بررسی‌ها نشان می‌دهد که قالب نثر در اتخاذ زبان ارجاعی برای شکایت، زمینۀ مساعدتری نسبت به شعر دارد لیکن به گمان ما اصل در پیشبرد این رویکرد، هویّت واقع‌گرایانۀ شکوائیه است. همین هویّت واقع‌گرایانه موجب شده است که راوندی، از عناصر بدیعی بلاغت چشم بپوشد و از عناصر بیانی، تنها به مواردی قلیل، و مهم‌تر از آن، کمرنگ و ناموثّر اکتفا کند و هرچه بیشتر بر دلالت مستقیم و یک‌به‌یک لفظ و معنی اهتمام داشته باشد.

کلیدواژه‌ها

• ادب غنایی
• شکوائیه
• زبان ارجاعی
• راحه‌الصدور
• راوندی

موضوعات

• ادبیات غنایی و تعلیمی

عنوان مقاله [English]

A reflection on the Referential Language of Complaints on a Selected Complaint from "Rāhat al-Sodur"

نویسندگان [English]

• rashid asadi valiloo ¹
• Mohammad Ali Mousazadeh ²

¹ tabriz u

² Assistant Professor of University of Tabriz

چکیده [English]

When dealing with a literary text, what is assumed and strengthens the original value of the text is its literary features, but being lyrical is a matter of content, and the lyrical text increases its quality by resorting to the features of the literary language. Despite this, lyrical texts without literary features are more or less ignored. Among the types of lyrical words, complaint requires the closest proximity to reality, and basically, a complaint whose subject is a complaint about an imaginary matter, will not have any meaning from the point of view of being a complaint for the audience. This judgment is more stable in the case of political complaints. Based on this, it seems that in order to open the chapter of research in the field of non-literary language of lyrical texts or what is called referential language, complaint research is a suitable choice. In this research, a political complaint has been selected from the text of Rāwandi's "Rāhat al-Sodur" and the quality of the retention of the referential aspect of the language of this text has been examined. Studies show that the prose format is more favorable than poetry in adopting the reference language for complaints, but we think that the principle in advancing this approach is the realistic identity of the complaint. This realistic identity has caused Ravandi to ignore the original elements of rhetoric and to limit the expressive elements to only a few and more important ones, which are weak and ineffective,

کلیدواژه‌ها [English]

• Lyrical Literature
• Complaints
• Referential Language
• Rāhat al-Sodur
• Rāwandi