Studying the Time in Kalileh and Demneh Tales According To the Time in Narrative Theory

Authors

Assistant Professor, Islamic Azad University, Astara Branch

Abstract

In the structural narratology there are two types of time for each narrative: time of the text, time of the story, arrangement, duration and frequency within the ‘time of the context’; calendar time and the sensory and emotional time in the range of ‘time of the story’ are the main topics of time in narratology knowledge. Although theorizing about the techniques and methods of time in historical and literary narratives is a new discussion and dates back to the twentieth century, style of storytelling in Kalileh and Demneh Stories, has provided an appropriate ground for layout of the main components of time in this work.
This article is the result of a research that has studied the time in the main and secondary Tales of Kalileh and Demneh using the descriptive-deductive method and based on the theory of "time in narration". Result obtained from the research show that Kalileh and Demneh Tales have significant match with features "the time of the text". As in “duration” descriptive pause, stage of the play, summarizing and removing, have respectively higher frequencies, in “arrangement” frequency of after-look is more than that of pre-look and in the discussion on “frequency” more attention has been given to recount frequency than repeated frequency. These achievements show that despite having technical prose, Kalileh and Demneh, enjoys a moderate approach in narrating the stories and that, its circumlocution is never more than its brevity and moderation.

Keywords

References

. اخلاقی، اکبر (1377)، تحلیل ساختاری منطق‌الطیر، اصفهان: فردا.
2. ایگلتون، تری (1388)، پیش‌درآمدی بر نظریة ادبی، ترجمة عبّاس مخبر،چ پنجم، تهران: مرکز.
3. امامی، نصرالله، مهدی‌زاده فرد، بهروز (1387)، «روایت و دامنة زمانی روایت در قصه‌های مثنوی»، نشریة ادب‌پژوهی، ش 5،صص 129- 160.
4. تودوروف، تزوتان (1382)، بوطیقای ساختارگرا، ترجمة محمّد نبوی،چ دوم، تهران: آگاه.
5. توکّلی، حمیدرضا (1389)، از اشارت‌های دری، بوطیقای روایت در مثنوی، تهران: مروارید.
6. تولـان، مایکل (1386)، روایت‌شناسی: درآمدی زبـان‌شناختـی – انتقادی، ترجمة سیّده فاطمه علوی و فاطمه نعمتی، تهران: سمت.
7. حرّی، ابوالفضل (1388)، «مولّفه‌های زمان و مکان روایی در قصص قرآنی»، نشریة ادب‌پژوهی، ش 7 و 8. ص 125- 141.
8. درودگریان، فرهاد و دیگران (1390)، «تحلیل زمان روایی از دیدگاه روایت‌شناسی بر اساس نظریة زمان ژنت در داستان "بی و تن" اثر رضا امیرخانی»، نشریه سبک‌شناسی نظم و نثر و فارسی «بهار ادب»، س 4، ش 3، ص 127- 138.
9. ریمون کنان، شلموت (1387)، روایت داستانی، بوطیقای معاصر، ترجمة ابوالفضل حّری، تهران: نیلوفر.
10.صهبا، فروغ (1387)،«بررسـی زمان در تاریخ بیهقـی بر اساس نظریة زمان در روایت». فصلنامة پژوهش‌های ادبی. س 5. ش 21. ص 89- 111.
11. قاسمی‌پور، قدرت (بی‌تاریخ)، «زمـان و روایـت»، فصـلنامـة نقـد ادبـی، س 1، ش 1، ص 123-144.
12. غلامحسین‌زاده، غلامحسین و دیگران (1386) ،«بررسی عنصر زمان در روایت با تأکید بر حکـایـت اعرابـی درویـش در مثنـوی»، فصـلنـامـة پژوهش‌های ادبـی، ش 16، ص199- 217.
13. لوته، یاکوب (1388)، روایت در سینما و ادبیّات، امید نیک‌فرجام، چ دوم، تهران: مینوی خرد.
14. مارتین، والاس(1389)، نظریه‌های روایت، ترجمة محمّد شهبا، چ چهارم، تهران: هرمس.
15. مندنی‌پور، شهریار(1380)، کتاب ارواح شهرزاد، تهران: ققنوس.
16. منشی‌، نصرالله (1370)، کلیله‌ودمنه، تهران: دانشگاه تهران.
17. نیکوبخت، الهام (1389)، «رؤیای خیس »(گذر از تک‌گویی درونـی به جریان سیّال ذهن)، ماهنامة کتاب ماه ادبیّات، س 4، ش 43، ص 18- 21.

Files

History

  • Receive Date: 18 March 2018
  • Accept Date: 18 March 2018

Share

How to cite

Statistics